เกาะตาชัย ในอีกมุมที่ผมเจอทั้งสุข ทั้งทุกข์ มิตรภาพอันยิ่งใหญ่ ความทรงจำทั้งดีทั้งเลวร้าย ปะปนกันไป

สวัสดีครับเพื่อนๆห้องบลูทุกท่าน ผมพึ่งได้มีโอกาสไปเที่ยวเกาะตาชัยครั้งแรก3-11-57 ที่ผ่านมาสวยมากๆครับ ผ่านมาก็เกือบ1เดือนแล้ว ช่วงกลางวันก็มีความสุขกันทั้งกินเที่ยวกะว่ากลับมาอยากมารีวิวให้เพื่อนๆดูบ้าง แต่....ขากลับก็เกิดเรื่องไม่คาดฝันซะก่อน
ช่วง3โมงเย็นเกือบๆจะ4โมงเรือลำที่ผมนั่งก็ออกจากเกาะมุ่งหน้าเข้าฝั่งเป็นลำสุดท้ายพร้อมลูกเรือทีมงานประมาณ37คนและมีฝนตกเป็นระยะๆ เรือวิ่งออกไปได้ประมาณ1ชั่วโมงผมก็คิดว่าน่าจะใกล้ถึงฝั่งแล้ว แต่ทำไมคลื่นยังสูงหว่าพร้อมเรือก็กระแทรกบ่อยมากก็ไม่ได้เอะใจ อีกสัก10นาทีก็มีคนถามเด็กของเรือว่าถึงไหนแล้วเด็กก็ตอบว่าถึงเกาะตาชัย ผมกับลูกเรือคนอื่นๆก็คิดว่าเขาล้อเล่น แต่ปรากฎว่าอ้าวเกาะตาชัยจริงๆหว่า ไกด์ก็เลยบอกว่าปรึกษากับกัปตันแล้วคลื่นสูงไปต่อไม่ได้ให้ลงมา
เข้าห้องน้ำนั่งพักที่เกาะก่อนอีกครึ่งชั่วโมงให้มาเจอกันที่หาด  และสักพักก็มีเรือของทัวร์อีกบริษัทหนึ่งวิ่งกลับเข้ามาเหมือนกัน
18.00น.ลูกทัวร์ก็ทยอยขึ้นเรือมีเพียงหญิงฝรั่ง1คนไม่ยอมขึ้นบอกกลัวยังไงก็ไม่ยอมกลับ ไกด์ก็ไปคุยสรุปเขาก็ไม่ยอมไป พอดีเรือลำข้างๆดันมีฝรั่งอยากกลับด้วยก็เลยเปลี่ยนกัน(มีฝรั่งมาเพิ่มอีก4คน) ไกด์ก็ประกาศว่ากับตันได้ประเมินแล้วว่าคลื่นไม่แรงแล้ว เราพร้อมจะกลับกันหรือยังลูกทัวร์ก็ตอบพร้อมกันว่าพ้อมมมมม พร้อมทั้งปรบมืออ เรือก็ได้วิ่งออกจากเกาะเป็นรอบที่2 ผมก็นั่งดูคลื่นท้ายเรือเป็นระยะๆคนส่วนมากก็หลับคงเพราะเหนื่อย ความมืดก็เริ่มมาบดบังทุกอย่าง เรือกระทบคลื่นเป็นระยะบางครั้งก็แรงมากฝนก็ตก ประมาณ1ชั่วโมงก็มีลูกทัวร์ถาม
ลูกทัวร์กับตันไกล้ถึงยัง
กับตันอีก30ไมล์              ผ่านไปอีกประมาณ20นาที
ลูกทัวร์กับตันไกล้ถึงยัง
กับตันอีก10ไมล์               ผ่านไปอีกประมาณ40นาที
ลูกทัวร์กับตันไกล้ถึงยัง
กับตันอีก50ไมล์               หือ!!!ไงเป็นงั้นหว่า
ทุกคนในเรือก็งงๆ บางคนก็เมาเรือมาตลอดทาง พร้อมอ๊วกเป็นระยะๆ

ประมาณ2ทุ่มครึ่งได้ก็ยังไม่มีวี่แววว่าจะเจอฝั่ง คลื่นก็มากระแทรกเรือถี่ขึ้นแทบทุกครั้งก็จะมีเสียงผู้หญิงกรี๊ดมาด้วยคงเป็นเพราะความตกใจกลัว จนครั้งล่าสุดผมได้ยินเสียงคลื่นซัดใส่เรือดังมากเรือก็เอียงมากแทบจะล่มเลยก็ว่าได้แล้วเครื่องยนต์ของเรือก็ดับไปเหลือแต่ความมืดรอบด้าน มีแต่เสียงคลื่นที่สูงมากๆซัดเรือมาทุกทางและเสียงฝนที่ตกหนักเรือก็พร้อมจะล่มตลอดทางกับตันก็เลยเปิดไฟที่อยู่ท้ายเรือให้ ให้พอมองเห็นได้บ้างแล้วไกด์ก็ประกาศให้ทุกคนใส่ชูชีพ ใจคอผมเริ่มไม่ดีติดต่อใครก็ไม่ได้ ในใจตอนนั้นคิดถึงคุณพ่อ แม่ ปู่ ย่า ตา ยาย คิดว่ายังไงเรือต้องล่มแน่ๆถึงจะใส่ชูชีพก็ไม่สบายใจเลยสักนิดเพราะถ้าเรือล่มทั้งคลื่นสูงมากทั้งฝนทุกคนจะเป็นยังไง ผมก็ควบคุมสติให้นิ่งที่สุดบอกตัวเองและเพื่อนๆให้มีสติตลอด เรือก็ลอยอยู่แบบนั้นหลายชั่วโมง มีฝรั่งคู่หนึ่งนอนกอดกันร้องเพลง(เข้าใจว่าน่าจะเป็นเพลงขอพรจากพระเจ้า)เป็นชั่วโมง ยิ่งฟังยิ่งขนลุกเพราะเคยดูแต่ในหนังไม่คิดว่าจะเจอกับตัวเอง หลายคนก็ร้องไห้กอดกัน แต่แทบทุกคนเมาเรืออ๊วกเป็นระยะๆ สภาพแต่ละคนในตอนนั้นแม้กระทั่งผมเพลีย หมดแรง สำหรับคนที่เข้าห้องน้ำก็ล้มลุกคลุกคลานกันไป อากาศก็หนาวฝนก็ตกหนัก เรือก็โดนคลื่นสูงมาตลอดพร้อมที่จะล่มตลอด ตอนนั้นก็ไม่รู้ว่าอยู่แห่งหนใดของทะเลเพราะเครื่องจับสัญญาณของเรือก็เสีย เข็มทิศในมือถือก็ใช้ไม่ได้ สัญญาณมือถือก็ไม่มี ไม่รู้ว่าคลื่นซัดไปทิศทางไหน ตลอดเวลา3ชั่วโมงได้หลัจากเครื่องยนต์ของเรือดับไป

ในเรื่องร้ายๆก็จะมีเรื่องดีๆเข้ามาเสมอ เวลา5ทุ่มครึ่งได้ กับตันก็สามารถติดต่อเรือไดได้และก็ขอความช่วยเหลือแต่ก็ใช้เวลาเกือบครึ่งชั่วโมงกว่าจะหากันเจอ พอเริ่มจะเห็นไฟกับตันก็ติดต่อกับเรือไดบ่อยขึ้นแต่คิดว่าฝั่งนั้นคงไม่ได้ยิน ทุกคนบนเรือก็ช่วยกันตะโกนขอความช่วยเหลือ "ช่วยด้วยๆๆๆๆๆๆๆ"หลายๆครั้งพร้อมๆกัน กับตันก็ขอให้เรือลากเข้าฝั่งที่ใกล้ที่สุดนั่นคือหมู่เกาะสินทร์ กับตันได้ถามพิกัดของเรือทราบว่าเลยหมู่เกาะสุรินทร์มาแล้ว อีกประมาณ10กว่าไมล์ทะเลก็จะถึงน่านน้ำพม่า  ตลอดเวลาที่เรือไดลากมาหาฝั่งก็พยายามติดต่อทั้งทางฝั่งอุทยาน ฝั่งท่าเรือให้ตลอด ใกล้จะถึงฝั่งทางอุทยานก็เอาเรือหางยาวมารับเข้าฝั่งอีกที มือถือเริ่มมีสัญญานคนแรกที่ผมรีบโทรหาคือครอบครัว  กว่าจะขึ้นฝั่งได้ก็ตี1กว่า ทุกคนปลอดภัยทางอุทยานได้เตรียมข้าวต้มร้อนๆไว้รอ(ป้าที่ทำข้าวต้มรอบอกพอรู้ข่าวก็รีบมาต้มรอเลย) รวมทั้งผ้าขนหนู เต้นที่นอนครบ แต่อาจจะลำบากบ้างเพราะคนส่วนมากไม่มีชุดมาเปลี่ยน กินข้าวเสร็จก็รีบเข้านอนไกด์นัด7โมงเช้าเพื่อประเมิณสถานะการว่าจะกลับได้ไหม แต่ยังไม่ทัน7โมงมีคนโทรมาหาเพียบบอกว่าดูจากข่าวเป็นห่วงมากๆ
จนกระทั่งเวลาเกือบ8โมงกินข้าวเสร็จทางอุทยานก็ได้นำเรือของทางอุทยานฝ่าพายุฝนที่ตกหนักไปส่งถึงท่าเรือคุระบุรีอย่างปลอดภัย ก่อนที่ยะแยกย้ายกันไปเหลือไว้แต่ "มิตรภาพอันยิ่งใหญ่ และ ความทรงจำดีๆที่มีให้กัน"

ถ้ามีโอกาสก็ยังอยากกลับไปเที่ยวเกาะตาชัยอีกครั้งเพราะประทับใจในความสวยงามของเกาะ และคงไปกับทัวร์เดิมเพราะเขาบริการดีมากจริงๆครับ แต่คงให้หมดหน้าฝนแน่ๆก่อนครับถึงจะไป

หลังจากกลับมาทัศนคติในการใช้ชีวิตผมก็เปลี่ยนไป จากที่ไม่ค่อยได้บอกรักพ่อแม่รวมถึงคนที่เรารัก ทุกวันนี้ก็ไม่ได้อายแล้วเพราะชีวิตมันไม่มีอะไรแน่นอนจริงๆ

ผมต้องขอขอบคุณ
ไกด์ทั้ง2คน กับตัน เด็กเรือทุกคนทำหน้าที่ได้ดีมากจริงๆ
เพื่อนร่วมทริปที่ร่วมสุขร่วมทุกข์มาด้วยกัน
เรือไดลำนั้นที่ใจดีลากเข้าฝั่ง
เจ้าหน้าที่ทางกรมอุทยานทุกๆท่านที่ช่วยเหลือ ให้อาหาร ที่นอน พร้อมทั้งไปส่งถึงฝั่ง
ทุกคนทั้งที่บ้านและเพื่อนๆที่คอยเป็นห่วง
และทุกๆคนที่เกี่ยวข้องครับ

http://travel.kapook.com/view103494.html

http://news.sanook.com/1693473/%E0%B9%80%E0%B8%A3%E0%B8%B7%E0%B8%AD%E0%B8%AA%E0%B8%9B%E0%B8%B5%E0%B8%94%E0%B9%82%E0%B8%9A%E0%B9%8A%E0%B8%97%E0%B9%80%E0%B8%97%E0%B8%B5%E0%B9%88%E0%B8%A2%E0%B8%A7%E0%B9%80%E0%B8%81%E0%B8%B2%E0%B8%B0%E0%B8%95%E0%B8%B2%E0%B8%8A%E0%B8%B1%E0%B8%A2-%E0%B8%AB%E0%B8%B2%E0%B8%A2%E0%B8%AA%E0%B8%B2%E0%B8%9A%E0%B8%AA%E0%B8%B9%E0%B8%8D%E0%B8%81%E0%B8%A5%E0%B8%B2%E0%B8%87%E0%B8%94%E0%B8%B6%E0%B8%81/

http://news.sanook.com/1693889/%E0%B9%80%E0%B8%A3%E0%B8%B7%E0%B8%AD%E0%B8%AA%E0%B8%9B%E0%B8%B5%E0%B8%94%E0%B9%82%E0%B8%9A%E0%B9%8A%E0%B8%97%E0%B8%AB%E0%B8%A5%E0%B8%9A%E0%B8%A5%E0%B8%A1%E0%B8%9E%E0%B8%B2%E0%B8%A2%E0%B8%B8%E0%B8%AB%E0%B8%A1%E0%B8%B9%E0%B9%88%E0%B9%80%E0%B8%81%E0%B8%B2%E0%B8%B0%E0%B8%AA%E0%B8%B8%E0%B8%A3%E0%B8%B4%E0%B8%97%E0%B8%A3%E0%B9%8C%E0%B8%82%E0%B8%B6%E0%B9%89%E0%B8%99%E0%B8%9D%E0%B8%B1%E0%B9%88%E0%B8%87%E0%B8%84%E0%B8%B8%E0%B8%A3%E0%B8%B0%E0%B8%9A%E0%B8%B8%E0%B8%A3%E0%B8%B51/