สวัสดีค่ะ จริงๆแล้วไม่ได้ตั้งใจว่าจะตั้งกระทู้ สิ่งที่อยากทำจริงๆคือเขียนหนังสือ ตอนแรกตั้งใจไว้ว่าจะเขียนหนังสือให้ตัวเองซักเล่ม เหมือนเป็นไดอารี่ ออกแบบปกเอง จัดหน้า จัดภาพเอง แจกจ่ายให้คนรู้จัก(บังคับให้อ่าน 555555) (และอีกอย่างมันเป็นสิ่งที่อยากทำสิ่งหนึ่งในชีวิตคือเขียนหนังสือดีๆสักเล่ม สิ่งที่อยากทำมีหลายข้อ ค่อยๆบรรลุเป้าหมายไปทีละข้อ ชีวิตสนุกมาก อาสานี่ก็เป็นอีกข้อที่อยากทำ ลองตั้งเป้าหมายดูนะคะ อยาจจะแบบไม่ต้องใหญ่มากมาย แต่เป็นเรื่องเล็กๆน้อยๆที่เราอยากทำแล้วทำให้เรามีความสุขแล้วไม่เดือดร้อนคนอื่น แค่นี้ชีวิตก็ตื่นเต้นขึ้นเยอะเลย) ไม่ก็ส่งสำนักพิมพ์ หาเงินบริจาค แต่ไปๆมาๆฝีมือการเขียนยังไม่ได้ ภาษาที่ใช้ยังไม่โอ แถมเขียนยังไม่ถึงยี่สิบหน้า ก็เลยไม่กล้าส่งไป พี่ขอโทษนะทุกคนนน 55555555555
....ก็เลยมาตั้งกระทู้เผื่อเป็นแรงบรรดาลใจให้ใครหลายๆคน จริงๆอ่านกระทู้สักสิบคนก็ดีใจแล้ววววว
http://pantip.com/topic/32405925 พี่ที่ไปทริปด้วยกันเคยมาตั้งกระทู้แล้ว คลิกไปดูรูปได้ค่ะ กระทู้นี้จะไม่ค่อยลงรูปเท่าไหร่ ที่มาตั้งกระทู้อีกเพราะอยากเขียนในมุมมองของตัวเอง(เน้นฮา) บวกกับเหตุผลข้างต้น
เป็นกระทู้แรกที่เขียน ถ้าผิดพลาดประการใดต้องขออภัยมา ณ ที่นี้ค่ะ (เขียนซะเหมือนคำนำรายงานตอนมัธยม) มุขแป็กบ้าง พิมพ์ผิดบ้าง ก็ว่ากันไป~
ปกที่เคยทำไว้ เป็นรูปตอนที่น้องๆวาดในชั่วโมงศิลปะค่ะน้องเป็นสาวชัยภูมิ ยังบ่เคยมีแฟน บ้านอยู่แดนอีสานนน อ้าน อ้านนน
สาวอีสานบ้านป่า เช้าก็ไปทำนา ค่ำแลงมาเหงาหงอย
เขาว่าน้องเป็นลาว เป็นสาวถิ่นอีสาน ใจน้องนั้นเลื่อนลอย
จงเอ็นดูแน้เดออ้ายเดอ จงปรานีน้องแนจักหน่อย
ฮักน้องบ่อย ๆ พอน้องได้พลอยดีใจ….
น้องจะไปเป็นครูดอยแล่วเด้ออออ
...แด่อาสาสมัครทุกคน
1
ยี่สิบนาฬิกาสามสิบสองนาที
เสียงเฟ๊ซบุคแจ้งเตือน
(โหมดภาษาอีสาน)
พี่มอส : ปานใดสิกลับบ้าน
ฉัน : จัก* ว่าจะกลับตั้งแต่เมื่อวาน ขี้ค่าน*นั่งรถ ไม่พรุ่งนี้ก็มะรืน
พี่มอส : กลับได้แล่ว เขาว่าสิซวนเจ้าของ*ไปเป็นครูสอนเด็กดอยนำกัน อยู่อมก๋อย
ฉัน : อยากไปๆ
พี่มอส : ไปบ่น่าสนใจเด้หวาย
ฉัน : โอเค ถามพ่อแม่ก่อน แต่คิดว่าอนุญาตนะ (ไปไหนพ่อแม่อนุญาตทุกอย่าง ไม่เคยห้ามเพราะท่านบอกท่านไว้ใจ เห็นลูกมีความสุขพ่อแม่ก็มีความสุขตามแล้ว เดี๋ยวๆกระทู้นี้จะไม่ดราม่า)
มันเป็นความฝันที่มีมาตั้งนานของเด็กผู้หญิงตัว(ไม่ค่อย)เล็กๆคนหนึ่ง ฝันว่าสักครั้งหนึ่งในชีวิตขอไปเป็นครูอาสา อยากไปอยู่บนดอย อยากสอนเด็กดอย อยากลองสัมผัสชีวิตที่แตกต่างออกไป อยากไปเรียนรู้วัฒนธรรมของคนบนดอยว่าเขาจะเหมือนเราไหม เขากินอยู่อย่างไร และที่สำคัญเผื่อจะเจอเนื้อคู่เหมือนหนังเรื่องคิดถึงวิทยา เฮ้ย ไม่ใช่ แต่ไม่คิดว่าจะปุบปับขนาดนี้ ตอนแรกตอบพี่มอสไปส่งๆ ไปๆมาๆ เฮ้ยไปจริงๆว่ะ ยังไม่วางแผนอะไรเลย เหลืออีกแค่สองวัน เกมที่จะพาน้องเล่นก็ยังไม่คิด สอนอะไรบ้างก็ยังไม่รู้ น้องๆจะหน้าตาเป็นยังไง จะสื่อสารกับน้องรู้เรื่องไหม น้องจะเข้าใจภาษาไทยไหม จะกินจะอยู่ยังไง บนดอยมีห้องน้ำใช่ไหม ทุกๆอย่างประดังเดซาเข้ามาในหัว แถมกระเป๋าก็ยังไม่จัด ข้าวปลาอาหารแห้งก็ยังไม่ซื้อ ตั๋วรถก็ยังไม่จอง ภาคเหนือก็เกิดแผ่นดินไหว ประเทศไทยก็เกิดการรัฐประหาร แถมครูบนดอยยังบอกมาอีกว่าถ้าฝนตกทางดอยจะขาดแล้วจะโคตรอภิมหึมามหาลำบาก ขอบคุณอมก๋อย ต้อนรับพวกเราได้อบอุ่นจริงๆ หึหึหึ
*จัก แปลว่า ไม่รู้
ขี้ค่าน แปลว่า ขี้เกียจ
เจ้าของ แปลว่า เธอ
2
ผู้ร่วมอาสาห้าชีวิต พี่มอสประเสิรฐ พี่มอสฉัตรเทพ พี่ติ๋ว พี่ฟาง และฉัน(น้องเล็กสุดของทริป) เด็กอีสานสี่ชีวิต พวกเราสี่คนเป็นคนชัยภูมิ (ชัยภูมิเป็นจังหวัดที่พี่เบิร์ด ธงไชย เคยถ่ายทำโฆษณากาท่องเที่ยวแห่งประเทศไทย จังหวัดที่มีดอกกระเจียวสวยๆ มีมอหินขาวที่เขาเรียกว่า Stonehenge of Thailand จังหวัดที่ผู้คนเป็นมิตรไมตรี ทิวทัศน์สวย รวยป่าใหญ่ มีช้างหลาย ดอกไม้งาม ลือนามวีรบุรุษ สุดยอดผาไหม พระใหญ่ทวารวดี คำขวัญจังหวัดท่องได้ตั้งแต่สมัยที่เรียนอยู่ปอหนึ่งทับหนึ่ง ที่ต้องอธิบายก็เพราะว่า เจอคำถามแบบนี้บ่อย
คนแปลกหน้า : “เธอๆอยู่โรงเรียนอะไร”
ชาคริยา : “ภูเขียว”
คนแปลกหน้า : “ไม่มีวิทยาหรอ ชื่อสั้นจัง”
ชาคริยา : “ไม่อ่ะ”
คนแปลกหน้า : “อยู่บนเขาหรอ อยู่จังหวัดอะไร”
ชาคริยา : “อื้อ(ขี้เกียจอธิบาย จริงๆโรงเรียนฉันติดถนนใหญ่ ไม่ได้อยู่บนเขา ไม่บ้านนอกขนาดนั้น) อยู่ชัยภูมิ”
คนแปลกหน้า : “ชัยภูมิ ประเทศไทยมีจังหวัดนี้มีด้วยหรอ พึ่งเคยได้ยิน อยู่ภาคไหนอ่ะ”
ชาคริยา : “อีสาน ข้างๆขอนแก่นหนะ”
คนแปลกหน้า : “อ่อ พึ่งรู้จักอ่ะ”
ชาคริยา : บ่นในใจ ฟหกด่าสวเ&
)*%^&*()*%$!!!!!!!!!!!!!
สมัยปอสามคุณเธอไม่ได้เรียนภูมิศาสตร์รึไง รู้จักไหมเทคโนโลยีที่เรียกว่ากูเกิ้ลแมพ โอเคมันอาจจะเป็นปมนิดๆของผู้เขียน 5555) และเด็กเหนืออีกหนึ่งชีวิตคือพี่ฟางเป็นคนเชียงใหม่ (ฉันเป็นคนชัยภูมิแต่ไปเรียนเชียงใหม่ พี่ฟางเป็นคนเชียงใหม่แต่ไปเรียนขอนแก่น อืม แปลกดี)
พวกเราออกเดินทางประมาณสี่โมงเย็น จากสถานีขนส่งโดยสารอำเภอชุมแพ จังหวัดขอนแก่น มุ่งหน้าเข้าสู่สถานีขนส่งจังหวัดเชียงใหม่หรือที่คนเหนือเรียกว่าอาเขต การเดินทางครั้งนี้ฉันได้แต่ภาวนาว่าอย่าท้องเสียเลยนะชาคริยา เดินทางไกลนะ ห้ามปวดนะ ขอล่ะ และคำภาวนาก็เป็นจริง โล่งอกไปที ดีใจจนอยากเต้นอยากกระโดดโลดเต้นม้วนหน้าม้วนหลังเมื่อตอนถึงอาเขต การปวดอึบนรถเป็นอะไรที่ทรมานจริงๆนะ ถ้าอยู่บนรถโดยสารแล้วปวดอึ การเดินทางสองกิโลเมตรเหมือนสองร้อยกิโลเมตร เหงื่อแตกผลั่กๆ นั่งกุมมือคนเดียว ขมิบตูด พยายามข่มใจ ทนหนอ อย่าออกหนอ ทรมานเหมือนกำลังจะตาย ในชีวิตของคนๆหนึ่งต้องเจอเหตุการณ์อย่างนี้สักครั้ง ฉันเชื่ออย่างนั้น…
บนรถพวกเราก็ไม่ได้คุยอะไรกันมาก ทุกคนต่างตื่นเต้นที่จะได้เป็นครูอาสา ตอนแรกฉันวางแผนไว้ว่าจะดื่มด่ำความสวยงามของธรรมชาติยามค่ำคืนตลอดเส้นทาง ผ่านไปสามสิบนาที หลับ หลับจริงหลับจัง หลับลึก หลับอภิมหึมาลึก ตื่นมาอีกที อ้าวถึงอาเขตเสียแล้ว ได้แต่เฮ้อออ เสียดายจัง ฮ้าาาา เสียดายจัง
ถึงอาเขตประมาณตีสี่กว่าๆ สถานีต่อไปคือประตูเมืองเชียงใหม่ซึ่งจะมีรถตู้สายอมก๋อยแม่ตื่นจอดรออยู่ ฉันคิดเอาไว้ในใจว่า นี่แหละจะชมวิวภูเขา จะไม่หลับ! สู้เค้าชาคริยา! แต่พี่มอสบอกมาว่ามันเป็นทางภูเขา กินยาแก้เมารถดีกว่าจะได้ไม่เมารถ ด้วยความที่เป็นเด็กดีเชื่อพี่ กันไว้ดีกว่าแก้ ฉันก็กินไปหนึ่งเม็ด…
รถตู้ออกจากตัวเมืองเชียงใหม่ประมาณตีห้ากว่าๆ ชมวิวเมืองไปเรื่อยๆ ท้องฟ้าก็เริ่มเปลี่ยนจาก
ความมืดมิดเป็นแสงรุ่งอรุณในยามเช้า นั่งรถตู้ไปเรื่อยๆ เริ่มเจอวิวภูเขา น้ำ สายลม แสงแดด ตาก็เริ่มหย่อน วิวสวยแค่ไหนก็ไม่อาจต้านทานฤทธิ์ยาแก้เมารถได้ คราวนี้ก็หลับอีกครั้งหลับอีกครา ตื่นมา อ้าวววววว ถึงอมก๋อยแล้วหรอ ได้แต่เฮ้อออ เสียดายจัง ฮ้าาาา เสียดายจัง
ปล.เวลาอาจจะไม่ได้เป๊ะมากนะคะ เพราะลืม 55555555 เดี๋ยวมาต่อนะคะ...
ชื่อสินค้า:
ครูอาสา
คะแนน:
**CR - Consumer Review : ผู้เขียนรีวิวนี้เป็นผู้ซื้อสินค้าหรือเสียค่าบริการเอง ไม่มีผู้สนับสนุนให้สินค้าหรือบริการฟรี และผู้เขียนรีวิวไม่ได้รับสิ่งตอบแทนในการเขียนรีวิว
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น